Deliduman'ın Gönülçelen Hali

Geçen günlerde Emrah Serbes’in “Deliduman” kitabının yoğun bir biçimde yapılan tanıtım faaliyetlerine şahit olduk. Pek çok farklı biçimde ve mecrada bu kitaptan bahsedildi. Duymayanımız kalmamış gibidir.

Bizlerde Gülenay Börekçi’nin Egoistokur isimli sitesindeki yazı ile müdahil olduk konuya. “DELİDUMAN: Gülüyorsunuz,ağlıyorsunuz; isyandasınız…” isimli yazının içeriğinde kitaptan bazı alıntılar sunulmuştu. Bu satırları okumaya başlar başlamaz, bazı çağrışımlar bizi dürtmeye ve bunun sonucunda da aşağıdaki yorumu yazmaya kadar götürdü bizi;

“Merhaba, Gülenay Hanım, bilmiyorum fazlamı ön yargılı olacak ama daha ilk girizgâhınızı okur okumaz aklıma Salinger’in “Çavdar Tarlasında Çocuklar (Gönülçelen)” kitabındaki anlatım üslubu geldi. Yorumu yazmadan da kitaptan alıntılara baktım, bayağı aynı dil… Fare hikâyesi kısmını okumamış olmamıza rağmen orada da bir “Fareler ve İnsanlar” kitabında ki benzer hikâye aklımıza geldi. Sizi bilmem ama başkasının ağzı ile yazılmış hissi veren kitaplardan hep uzak durmuşumdur. Zamanla bu ön yargıyı kırabildiklerimde ise kısmi yanılgılar yaşayıp kitaba geç ulaşmış olmanın burukluğunu tatmışım. Bilmiyorum kitabın sizi bu kadar etkilemiş olması dikkatimizi kitaba çekti. Bakalım bu engelleyici ön yargılarımızı kırıp ta kitaba ulaşabilecek miyiz?”

Buna karşılık olarak şu yanıtı aldık,

“Merhaba, Çavdar Tarlasındaki Çocuklar’ı okudum elbette. Hayır, anlatıcıların yaşı dışında benzemiyorlar. Fareler ve İnsanlar’a da benzemiyor o bölüm. Önyargılarınızı unutun ve bence okuyun :)”

Aynı yazıya başka bir okur da şu mesaj ile dahil oldu,

“Çavdar Tarlasında Çocuklarla bir diğer benzerliği kardeşi idealize etme durumu. Holden’da kardeşini yerlere göklere koyamazdı, burada da aynı durum geçerli.”

Acaba böyle bir benzerlik/çağrışım kitabı okuyanlarda da yaşandı mı yoksa sadece yazıdaki paylaşılan kısımlarla ilgili genel geçer bir durum mu?